Vrouwen die lessen van de zwangerschapscursus deden, schrijven..

 ‘Hoi Annie,
Ik heb blij nieuws: afgelopen dinsdag op (..) december 2018 is onze dochter R(..) geboren!
De bevalling ging nogal snel: Ik had de avond voor haar geboorte niet door dat ik al ontsluitingsweeën had. Ik dacht dat ik wat darmkrampjes van het Indonesisch eten wat we op de dag ervoor hebben gegeten had. De meeste tijd van de ontsluitingsfase heb ik dus niet echt mee gekregen. Ik was nog uitgebreid aan het koken en televisie kijken.
Toen ik naar bed ging om te slapen werd dan wel op een gegeven moment duidelijk dat ik weeën had, omdat de krampen regelmatig elke 6 minuten kwamen. Toen had ik veel aan de lange diepe ademhaling. Ineens schoten mijn weeën van regelmatig 6 minuten naar 3 minuten en dan naar onregelmatig. Toen hebben we de verloskundige gebeld. Toen de verloskundige aankwam kreeg ik al persweeën. Eigenlijk wou ik heel graag in het ziekenhuis bevallen, maar het bleek dat ik al 10 centimeter ontsluiting had en dat er geen tijd meer was om naar het ziekenhuis te rijden, zo werd het een thuisgeboorte.
Tijdens de persweeën kon ik goed de ademtechniek gebruiken die we vorige week bij jouw op de Yoga hadden. (die met het eerst uitademen, dan een volledig inademen en persen)
Er zat maar 3 uur tussen het moment dat ik door had dat ik weeën kreeg en het moment van de geboorte van ons kind. Dat ging lekker snel!
Met de baby en mij gaat het goed! De lange diepe ademhaling vind R(..) ook heel fijn als ik haar op mijn buik heb liggen!
Lieve Annie, ik vond de Yogalessen heel erg fijn! Ze waren een goede voorbereiding! (ook had ik sommige ademtechnieken niet nodig omdat de bevalling zo snel ging) Stuur mij maar de rekening! :).’

‘Het gaat goed hier! Op donderdag 7 juni is onze kerngezonde dochter A(…) geboren.
De bevalling was minder fijn dan gedroomd. De weeën waren bijzonder pijnlijk en duurden in totaal 36 uur, waarna de ontsluiting nog steeds niet volledig was.
Reden was dat de baby bleek te liggen als een sterrenkijker, met haar hoofd naar boven gericht en dus onhandig, want veel breder, voor de uitgang.
We ging halverwege de weeën naar het ziekenhuis voor een ruggenprik, Maar (…). Dus ik moest het eigenlijk op mijn ademhaling doen. En met toediening van zware kunstmatige weeën. Daar had ik erg veel aan de yoga en oefeningen!
Op een zeker moment kreeg ik uit pure wanhoop ook morfine toegediend maar dat was erg onprettig en dat raad ik geen vrouw aan. Als de weeën voelen als een aanval in een boxring,
en ademhalen je verweer is, dan werkte de morfine als een soort blinddoek: totaal uit mijn focus en concentratie.
J(…) en mijn moeder hebben me er doorheen geloodst door te helpen met ademen, vooral de diepe lage buikademhaling, en rustig blijven. Dat had effect: baby had in het vruchtwater gepoept maar bleef volgens de verloskundigen opvallend sterk en in hartslag heel rustig en gelijk. Net als mijn hartslag. Dat vond ik wel bijzonder, want het was een behoorlijke uitputtingsslag en bovendien (…)
Uiteindelijk is — met het ochtendteam en in goed overleg — besloten tot een keizersnede.
Dat had ik van tevoren nooit graag gewild, maar was in vergelijk met wat ik tot dan toe zonder resultaat doormaakte, toch een hele opluchting. Het ging heel goed en een paar uur later mochten we eindelijk kennismaken met onze lieve en sterke dochter.

Herstel gaat langzaam maar goed. Vooral A(…) maakt alles het waard! Ik ben nu pas een beetje aan het landen en geleidelijk ‘naar buiten’ aan het treden. We genieten van deze wonderlijke transformatie en onze kleine.

We willen je nogmaals graag bedanken voor de geweldige tips, houvast en kennis die je ons hebt aangereikt. Voor J(…) was het achteraf zelfs moeilijk te geloven hóe waardevol zijn bijdrage is geweest voor mij. Een bevalling is natuurlijk niet te voorspellen maar we hebben er echt veel aan gehad. Met warme groeten, 

Bedankt, beste Annie, voor de extra info over de sterrenkijker. En ook voor je kaartje!!
Ik las mijn verhaal nog een keer en ik heb het onvolledig geschreven: ik kwam door de pijn met de lage diepe buikademhaling én het ‘weg ademen’ van de weeën — dat was ook bijzonder belangrijk, en leek vaak moeilijk vanwege de pijn maar de enige manier om de wee heel resoluut uit je lichaam te geleiden, als het ware…
“Deze wee komt nooit meer terug” voelde niet altijd als een correct statement aangezien die vreselijke kunstmatige weeën mij het gevoel gaven ‘op repeat’ te staan.!
Maar nogmaals, het was echt een life saver.
Óok dat J(…) het kon ondersteunen.

Ik hoop dat andere vrouwen er niet nerveus van worden (zoals een zwangere vriendin van mij) maar er juist iets aan zullen hebben! Warme groeten.’

Juli 2018: ‘Hoi Annie, het duurde even om een goed moment te vinden, maar hierbij alsnog mijn bevallingsverhaal.

Vanaf het moment dat de weeën in sterkte toenamen besloot ik om me zodra het kon terug te trekken, zodat ik in mezelf gekeerd kon gaan. Dat lukte door de omstandigheden helaas niet meteen en helemaal. Mijn partner was nog niet thuis, de verloskundige was nog niet gearriveerd en ik wist dat ik nog naar het ziekenhuis moest. Toch was ik rustig, lukte de diepe buikademhaling en kon ik tussen de weeën door ontspannen. Mijn vriend herinnerde me daarna aan het voelen van alles en niet alleen de weeën. Ik had de adviezen vooraf voor hem uitgeschreven, zodat hij me ermee kon coachen tijdens de bevalling. Dat bleek zinvol, want die tip was ik vergeten. Ik concentreerde me daarna bij de weeën naast de pijn ook op het voelen van de bad rand en het knijpen in zijn hand.

Toen de verloskundige er was bleek dat mijn ontsluiting al volledig was en konden we niet meer naar het ziekenhuis. Oftewel, de lessen van de zwangerschapsyoga hebben me vlot door de eerste fase geholpen. Pijn was er wel natuurlijk, maar ik kon me op een rustige, ingekeerde manier overgeven aan de bevalling.

In de tweede helft van de bevalling kon ik de yoga adviezen helaas minder tot uiting brengen. Mijn zoon lag wat scheef in mijn bekken, waardoor ik geen klassieke persweeën kreeg. Op pijnlijke ontsluitingsweeën heb ik geduwd en geperst. Omdat de pijn na een aantal keer persen aanhield was het in deze fase moeilijk om tussendoor te ontspannen. Tijdens het persen zelf lukte het wel regelmatig om mijn tong tegen mijn gehemelte te duwen. Wanneer ik dat deed ging de uitdrijving succesvoller, maar door de pijn lukte dit helaas niet constant. Door het aanblijven van de pijn en het uitblijven van de persweeën was ik af en toe wat paniekerig. Het lukte me wel om mezelf te herpakken, weer in mezelf te keren en mee te duwen. Kortom, ook in deze fase heb ik ondanks dat het wat tegenzat tussendoor rust kunnen vinden.

Al met al ben ik ontzettend blij dat ik de zwangerschapsyoga heb gevolgd. Ik heb echt wat aan de adviezen gehad en kan terugkijken op een snelle bevalling van 5 uur, ondanks de tegenslag van geen persweeën en de totaal ruptuur.

Groetjes, E(..)’

‘Op zondag 02-02-2020 ben ik om 23:45 bevallen van mijn zoon O(…) met precies 38 weken. Mijn vliezen braken spontaan op vrijdagavond. Hierop reageerde ik vrij paniekerig: het was ineens ontzettend veel en ik had het totaal niet verwacht. Hij was ook nog helemaal niet ingedaald, waardoor ik al eerder de instructie van mijn verloskundige had gehad om dan direct te bellen.

De verloskundige kwam en er was geen reden tot zorg. Bij de meeste vrouwen komt de bevalling na het breken van de vliezen binnen 24 uur vanzelf op gang. Bij mij niet. Uiteindelijk ben ik om 13:00 zondag ingeleid door middel van weeën-opwekkers. Veel van mijn bevalplan (of misschien beter gezegd: bevalwensen) viel daarmee in duigen, maar ik ging er met goede moed voor.

De verloskundige ging na het inleiden pas kijken hoe het met de eventuele ontsluiting ervoor stond. Mijn baarmoedermond was nog echt een tuut en helemaal niet verweekt. Het zou een ‘lange adem’ worden; zij schatte in dat ik ergens op de maandag zou bevallen.

Na 2 uur was de baarmoedermond ietsjes verweekt. En daarna na nog ruim 2 uur had ik net genoeg ontsluiting om mijn vliezen nog een keer te breken, waarschijnlijk had ik een hoge spontane vliesscheur daarvoor gehad. Vanaf dat moment begon mijn lichaam het over te nemen en stonden de weeën-opwekkers nog vrij hoog aan. Ik had bijna iedere minuut heftige weeën. Het lukte me goed om bij mezelf te blijven en rustig te blijven, zelfs toen mijn zusje en vriend Turkse pizza’s en patat om me heen aan het eten waren. Op een gegeven moment konden de weeën-opwekkers bijna helemaal uit.

Het duurde van 13:00 tot 21:00 om 2 cm ontsluiting te krijgen. Om 22:30 was het ineens 6 cm. In een uur en een kwartier later werd dit volledige ontsluiting en is O(…) geboren.

Ik vond mijn bevalling een bijzondere ervaring en ben trots dat ik dit heb mogen meemaken. Eén van mijn bevalwensen is wel gelukt: geen pijnbestrijding. Ik kijk met een positief en sterk gevoel terug op mijn bevalling, mede dankzij het bewustzijn van mijn lichaam die dit kan en de ademhalingstechnieken. Deze hebben ontzettend geholpen om rustig te blijven.

Ik wens jullie allemaal een mooie bevalling toe.

‘Hoi Annie,

Deze keer meld ik me ook af voor de les, niet omdat ik ziek ben, maar omdat onze zoon geboren is! Gisterochtend om 7.15, hij heet O (..). Zijn grote zus is uiteraard heel trots en mijn partner en ik net zo ?

De bevalling verliep ongelooflijk voorspoedig. Zondag verloor ik mijn slijmprop en begon het echt te rommelen. Al twijfelde ik nog wel, want ik had de afgelopen dagen al vaker krampen. Maar ze waren wel al best stevig. S avonds gewoon naar bed gegaan met de gedachte ‘ik merk het vanzelf wel’. Dat kwam om 1 uur ‘s nachts toen ik wakker werd van de pijn, eerst om het kwartier een wee en binnen 2 uur naar om de 7 minuten. Toen mijn partner wakker gemaakt en om half 4 was de verloskundige er. Alle weeën tot dan toe rustig opgevangen met de lange diepe buikademhaling en vooral gericht op een lange uit ademhaling. De verloskundige vond me er nog rustig uit zien, dus ze twijfelde hoe ver ik was. Dat werd snel duidelijk, al ruim 6 cm! Dus om 4 uur waren we op weg naar het ziekenhuis. Daar was het rustig en relaxt, tijdje onder de douche gestaan en gezeten. Om 6.15 had ik 8 cm ontsluiting, dus toen vond ik het goed om de vliezen te breken. En toen ging het hard! Weeën snel achterelkaar en heel veel pijnlijker, zo goed en zo kwaad als het kon en met steun van mijn partner goed blijven ademhalen. Om 6.55 begon ik met persen, dat was heftig, maar zoals in de les geleerd visualiseerde ik de baby er uit. Ik zat op de baarkruk, wat heel prettig en logisch voelde. Nog 1 wee weggepuft toen het hoofdje stond en de wee erna kwam hij eruit! En dat was om 7.15. Maar 20 minuten persen i.p.v. 2,5 uur de vorige keer, wat een verademing!

Het rustig blijven, goed blijven ademen en visualiseren, alles wat ik heb geleerd in de lessen hebben me erg geholpen! Veel dank daarvoor Annie!

Voor alle dames in de les, heel veel sterkte, succes, geluk en zet em op!!

Groet W(..)’.

Naar omstandigheden gaat het goed. (…).
De dag na mijn laatste yogales bij jouw zijn mijn vliezen om 6 uur in de ochtend gebroken. Ik wist wel dat mijn dochter nog niet helemaal was ingedaald. Ik ging weer even liggen, wachtend op de verloskundige. Bij controle was alles goed. Pas om 22.00 uur eerste weeën, gelijk erg regelmatig om de 3-5 minuten maar nog niet lang en krachtig genoeg. En pas 2 cm ontsluiting. In de nacht heb ik ondanks de weeën nog 4 uren kunnen slapen:)
In verband met langdurig gebroken vliezen ‘s-ochtends overgenomen door het ziekenhuis. Om 10 uur opgenomen op de verloskamer AMC met 4 cm ontsluiting en regelmatig maar nog niet krachtig genoeg weeën. Vanaf begin kon ik heel goed met de pijn omgaan met de lange diepe buik ademhaling. Waardoor ik ook echt ontspannen was. Eigenlijk tot 11:30 ging het best goed. Daarna heel veel pijn en eindelijk genoeg krachtige weeën;) Na ongeveer 10 minuutjes persen, 30 uur na vliezen breken is onze dochter N(…) om 12:15 uur geboren. ( 3230 gram) Ik kon bij persen alle tips van Annie van yoga les toepassen- dat hielp erg goed!! Bevallen ging best goed ik was heel blij, kon ik N(…) gelijk aan de borst leggen. Dat was helaas nog niet einde van verhaal. Bevalen van placenta ging best moeizaam. Na bij-stimulatie na ongeveer uur tijd is pas placenta er uit. En dan ook gelijk heel veel bloed verlies (fluxes). Ik ben met spoed binnen 10 minuutjes op de o.k. tafel geland. In totaal veel bloed verloren. Ik had paar uurtjes nodig op medium care afdeling om weer even bij te komen. Om een uur of 7 kon ik gelukkig weer bij mijn dochter gaan liggen op de kraamafdeling. Volgende dag mocht ik mijn dochter naar huis meenemen. Eerste dagen was ik erg moe. Na even trap lopen erg kortademig en met hartslag van 120. Gelukkig met N(…) ging hartstikke goed ? Nu na 3 weken tijd en heel veel ijzer tabletten bijna hersteld;)

Annie grote compliment voor jouw!!! Met jouw tips bevallen is veel makkelijker:)

Met vriendelijke groet
M(…)’

Bij deze wil ik even laten weten dat mijn tweelingmeisjes er inmiddels zijn! Zoals gepland, op 29 november met een primaire sectio. (..)

Op de dag zelf bleek dat één van de meisjes toch nog was gedraaid naar hoofdligging en werd het ineens de vraag of een keizersnee nog wel nodig was. Ik begon meteen alle ademhalingsoefeningen van de yogales door te nemen in m’n hoofd. Ik was zo ingesteld op de keizersnee, en ineens werd t allemaal weer erg spannend! Na nog een echo bleek dat het meisje in stuit echter voor lag. (..). Dus, terug naar het originele plan.

Om 15.55 en 15.56 zijn ze ter wereld gekomen. De keizersnee zelf viel me alles mee. De dag erna deed alles heel veel pijn, maar twee dagen later was ik alweer van de pijnstilling af.

We zijn nu drie weekjes verder en tis behoorlijk wennen. Alles gaat nu over het voeden en verzorgen van de twee. Ze zijn erg verschillend. Zowel qua uiterlijk als innerlijk. En het klopt helemaal met hoe ik ze in de buik ervaarde. Heel bijzonder om te aanschouwen.

Heel erg bedankt nogmaals voor de fijne lessen. De ademhalingsoefeningen zullen nog lang hun nut bewijzen: adem in, adem uit en we kunnen weer door ;).

Rond 16.00 uur belde ze mij terug en vroeg hoe het ging, ik was ondertussen al wat weeën aan het opvangen met de lange diepe buikademhaling, dit ging super goed!! Ik was echt in de meditatie stand gegaan en vond het heerlijk om thuis te zijn in mijn vertrouwde omgeving en te focussen op mijzelf en alleen mijn lichaam, mijn ik en alles wat daarbij hoort maar vooral mijn ademhaling.

Om 17.00 uur kwam de VK om het plan door te spreken.. ik had 1,5 centimeter ontsluiting en ze ging om 18.00 uur weer weg met de boodschap dat ik haar moest bellen als de weeën heftiger werden. Dit kon nog wel een nacht duren gaf ze aan..

Om 20.30 belde me vriend haar weer dat de weeën om de 3 min kwamen en een min duurden..  rond 21.00 uur was de VK dus weer gekomen en het bleek dat ik toen 9 a 10 cm ontsluiting had (tot haar grote verbazing) ik heb die ontsluitingsweeën als vrij heftig ervaren omdat dit erg snel ging! Maar ook hier heeft de lange diepe buikademhaling mij enorm geholpen!! En is het gewoon te doen!

Er moest snel gehandeld worden en mijn vriend heeft snel de nodige spullen uit de auto van de VK gepakt en alles werd verder klaargezet voor de bevalling.

De eerste persweeën waren ondertussen begonnen en rond 21.45 begon ik op de baarkruk met persen.. na 20 min bleek dit toch niet ideaal voor mij te zijn en ben ik op bed gaan liggen. Tijdens de persweeën heb ik me echt gefocust om laag te blijven met persen en niet vanuit mijn keel, dit was best lastig (ik had de volgende dag ook echt pijn in me keel) De laatste persweeën die ik weg moest puffen gingen ook super goed!!

Om 22.51 werd (..) geboren met alles erop en eraan!

We zijn super gelukkig en genieten volop!!

Annie, bedankt voor de fijne lessen! (..)

‘Lieve Annie en lieve zwangere dames, helaas ken ik waarschijnlijk niemand van jullie maar ik wil graag mijn bevallingsverlof met jullie delen.

Mijn vorige bevalling was gerust zwaar te noemen (…). Toch ging ik vol goede moed de bevalling in, in de hoop en met het vertrouwen dat de yoga oefeningen mij zouden ondersteunen waar nodig was.

Wanneer begint een bevalling precies? Ik blijf het lastig vinden. Na een dag met een lange wandeling (donderdag) begon het rondom zeven uur te rommelen. Af en toe had ik wat krampen (denk aan menstruatie krampen). Heel verrassend was dit niet, ik was vrij actief geweest en de voorgaande dagen had ik al wel eens last gehad van oefenweeën.

Om negen uur waren de krampen er nog steeds en kwamen deze regelmatig. Toch even de verloskundige gebeld. Ik zat zelf op mijn bal (grote gymbal) en deed de lange diepe buikademhaling. Na het bezoek van de verloskundige bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben. Om 22.00 ging de verloskundige weer verder, om 02:00 zouden we weer contact hebben.

Om 22.30 was ik met mijn vriend op de slaapkamer, ik wilde graag thuis bevallen en samen concentreerden we ons op de weeën de steeds sterker werden. Ik zocht steeds een houding waarin ik me prettig voelde (zittend of staand) en herhaalde de lange diepe buikademhaling. Om half 12 had ik steeds meer moeite met de weeën en heeft mijn vriend de verloskundige weer gebeld.

De verloskundige kwam na 12-en binnen en begon heel snel alles klaar te zetten. Ik had toen al 8 cm ontsluiting en er kwamen al persweeën. De eerste persweeën heb ik nog op kunnen vangen door de lange diepe buikademhaling. De verloskundige had veel bewondering hoe ik deze opving en plaatste mij al snel op de baarkruk.

Om 00.50 mocht ik beginnen met persen (tong tegen het gehemelte!). Ik was me erg bewust van de persweeën waardoor ik deze eerder voelde dan de verloskundige en soms wel drie keer kon persen in een wee! Na elke wee ontspande ik weer, concentratie op de ademhaling en op mijn lichaam.

Het persen ging zo goed dat ik te snel ging voor de baby. Toen zij er bijna uitkwam moest ik meerdere keren een perswee wegpuffen. Ook dit lukte, met behulp van het hijgen als een hondje.

Om 01:22 is onze dochter Alana Isabella geboren. Zij luidde na de geboorte een enkele kreet en heeft daarna heerlijk op mijn borst gelegen. Ze was zelfs al in staat om een uur bij me te drinken!

Lieve dames, (..) Maar geloof mij dat ik met de oefeningen vanuit de zwangerschapsyoga een bevalling heb mogen meemaken die niet alleen snel ging maar waar ik ook trots op kan terug kijken.

Heb vertrouwen in jezelf en in je lichaam! Veel liefde en een voorspoedige bevalling toegewenst!

Lieve Annie, Ik hoop dat de dames iets aan mijn verhaal hebben. Na mijn vorige bevalling was deze een geschenk. Alles wat ik wilde, thuis bevallen/baarkruk/geen medicatie, is gelukt en onze dochter heeft een heerlijke en, voor zover mogelijk, rustige start gekregen in deze wereld. Nogmaals bedankt voor alle oefeningen en begeleiding. Hoewel ik soms wat sceptisch was moet ik er helemaal op terug komen. Deze cursus heeft mij een volle 100% voorbereid op de bevalling die ik wilde. Heel veel plezier, liefde en geluk! Wellicht kom ik nog naar een baby massage. Maar eerst, genieten wij heerlijk van onze kleine meid! Liefs, Deirdre.’

‘Ik kan niet anders zeggen, dan dat ik een super snelle, goede bevalling heb gehad gelukkig! Ondanks dat ik er, zonder goede reden, enorm tegenop zag! Ik heb bij de geboorte van mijn dochter namelijk een goede, voorspoedige bevalling gehad. Echter denk ik dat ik juist door deze eerste, goede ervaring er onbewust van uitging dat het dus alleen maar slechter zou kunnen gaan.

Een aantal dagen voor de komst van T. liep ik op de woensdag al helemaal leeg (qua ontlasting) en had ik erg veel ongesteldheidskrampen. Die dag dacht ik dat het zou gaan beginnen, gezien ik deze klachten ook had op de dag van de bevalling van D.. Ik raakte lichtelijk in paniek en ik werd overvallen door het gevoel dat ik er nog niet klaar voor was en het niet zou kunnen. Echter gebeurde er verder die dag niks en ebde het gevoel van angst weg gedurende de dag. Achteraf gezien vermoed ik dat het de indaling is geweest? De dagen erop bleef het vrij rustig. Zondag, de dag van bevalling, zouden we op verjaardag gaan in West Friesland. Mijn partner zou daar eerst iemand gaan helpen klussen en ik zou later met hem meegaan en gedurende de dag bij mijn schoonmoeder blijven chillen. Op de weg er naar toe bespeurde ik vrij regelmatige harde buiken. Nu had ik hier vaker last van gehad afgelopen zwangerschap, dus ging er niet gelijk van uit dat dit het begin zou zijn. Maar ben ze toch gaan toch gaan meten en ze kwamen om de 10 minuten.

Bij mijn schoonmoeder aangekomen was het weer weggeëbd en zijn we gaan lunchen. Ik was wel enorm moe en ben bij mijn schoonmoeder met mijn dochter op bed gaan liggen tijdens de klusuurtjes van mijn partner. Ik viel in slaap, iets was al wonderbaarlijk was, gezien ik geen middagdutter ben.

Rond 16u werd ik wakker en kwam mijn partner ons ophalen om op verjaardag te gaan. En daar begon het… Ik zat op verjaardag en daar voelde ik al na een kwartier een herkenbaar gevoel; de wee. Het eerste halfuur dacht ik nog dat het wel mee zou vallen, maar al gauw voelde ik dat het steeds heftiger en sneller op elkaar kwam. Ik moest ze tijdens gesprekken soms zo onopvallend mogelijk wegzuchten. Toen ik dat bemerkte, besefte ik dat we weg moesten wezen. De verjaardag was ook afgelopen, dus het was achteraf gezien niemand opgevallen. Om 17.45u stapten we in de auto op weg naar huis.

In de auto was ik nog in de ontkenningsfase. Ik dacht misschien naar het toilet te moeten voor ontlasting. Want de weeën voelden op dat moment eerder als harde buiken en die kreeg ik de laatste weken ook als ik naar het toilet moest. We zijn de weeën gaan meten en ze kwamen op dat moment om de 4-5 minuten. Ik ben mijn moeder gaan bellen met het verzoek om D. te gaan ophalen. Ze vroeg of ze het avondeten nog konden eten bij de visite, ik gaf aan van wel. Maar na tien minuten kwamen de weeën al om de drie minuten en heb ik weer gebeld, dat ze toch maar gelijk moesten komen, want ik voelde dat het toch sneller zou gaan dan ik dacht. De weeën bleven echter eerder een soort harde buiken, dan de weeën die ik heb ervaren als bij mijn dochter. Toch ook de verloskundige erachter aan gebeld om te komen, omdat ik het niet helemaal vertrouwde. Om 19.00u waren we thuis en 5 minuten later was de verloskundige er. Ik bleek toen al 7-8 cm te hebben! Om 19.10u werd mijn dochter opgehaald, ik was toen al boven.

Inmiddels waren de weeën toch ook krachtiger geworden en mijn partner had gauw een bad voor me gemaakt om de weeën in op te kunnen vangen. De lange diepe buikademhaling kon ik in deze fase heel goed toepassen en heeft me heel veel rust gegeven. De angst die mij enkele dagen ervoor overviel, heb ik tijdens de werkelijk weeën en bevalling niet gevoeld! Mede dankzij mijn ademhaling zo goed onder controle te houden. De verloskundige maakte het bed klaar voor bevalling en had daarvoor ook al de kraamzorg ingeschakeld. Ik wilde graag thuis bevallen, maar had achteraf gezien ook niet meer naar het ziekenhuis gekund. De verloskundige gaf aan, wanneer ik persdrang zou krijgen ik dit zou moeten aangeven. Al na tien minuten in het bad gelegen te hebben (wat heerlijk was voor het opvangen van de weeën), voelde ik dat ik zou kunnen gaan persen. Ik ben op bed gaan liggen en bleek inderdaad al 10 cm ontsluiting te hebben. De verloskundige verzocht me om te gaan persen. En ik ben de volgende perswee op mijn rug liggend gelijk gaan meepersen. Mijn vliezen braken toen en het vruchtwater spoot eruit!

Het persen vond ik het meest heftig, want toen het hoofdje stond, moest ik de persweeën tegenhouden. Maar de persdrang was zo groot, dat ik het bijna niet hield. Ik heb ze toch weten weg te puffen, mede dankzij de hondjestechniek. De schade was daarom gelukkig beperkt

Na 3-5 minuten persen was onze klein T. er dan, geboren om 19.40u! Een heel lief, klein mannetje, die gelijk al helemaal eigen voelde..! Ongelofelijk als ik erop terugkijk; twee uur ervoor stonden we nog op verjaardag.

En deze bevallingservaring, heeft die van D. overtroffen! Bevallen kan dus echt meevallen gelukkig !!

Lieve Annie, bedankt voor de voorbereiding naar de bevalling toe. En lieve meiden, heel veel succes en geluk met wat komen gaat! Laat het over je heen komen, want het komt zoals het komt! Liefs, Lotte.’

Mariska 2017: ‘Mijn verhaal begint eigenlijk al twee dagen voor de bevalling. In verband met de zwangerschapsdiabetes moet onze baby geboren worden met 40 weken. Op dinsdag 17 januari hebben we de laatste controleafspraak op de poli in het ziekenhuis. Ik ben dan 39 weken en 6 dagen zwanger. Tijdens de controle blijkt dat de baby het nog steeds prima doet en dat ik al ruim 1 cm ontsluiting heb. Om de bevalling te bespoedigen word ik gestript tot 2 cm. Na het strippen mag ik weer naar huis. De arts verwacht dat ik binnen 24 uur zal gaan bevallen. Mocht dit niet gebeuren dan wordt de bevalling ingeleid. Dit zal gebeuren op donderdag 19 januari.  

Dinsdag en woensdag zit ik eigenlijk te wachten tot de bevalling gaat beginnen. Ik voel af en toe wel wat beweging in mijn buik en af en toe voel ik een soort steken. Ik vraag mij af of dit weeën zijn. De steken trekken snel weer weg en er is geen regelmaat. Ik begin steeds onrustiger te worden, omdat ik heel graag wil dat de bevalling begint zonder dat de vliezen gebroken hoeven worden. Om tot rust te komen, maak ik veel gebruik van de diepe buikademhaling.  

Uiteindelijk begint de bevalling niet spontaan en donderdag 19 januari zijn mijn man en ik om 7.00 uur in het ziekenhuis. Nu gaat het echt gebeuren. Ik vind het spannend. De arts van de nachtdienst komt langs en stelt voor de vliezen direct te breken. Normaal gesproken doen ze dit pas rond 8.30 uur, maar ik ben er nu toch al en hij heeft nog een half uurtje.  

Om 7.15 uur worden mijn vliezen gebroken. Ik blijk al een ruime 3 cm ontsluiting te hebben. Het infuus om de weeën op te wekken wordt wel vast geprikt, maar nog niet aangesloten. Eerst maar eens kijken of de weeën spontaan gaan komen.  

Om 7.45 uur komt de arts van de dagdienst zich voorstellen. Ik heb inmiddels al enkele weeën gehad die ik opvang met de diepe buikademhaling. Dit is goed te doen. De weeën komen iedere 10 minuten en houden ongeveer 1 minuut aan. De arts is hier erg tevreden over en geeft aan dat ze het infuus niet aan gaan sluiten. Om 8.15 uur wordt er ontbijt gebracht. Ik heb nu iedere 5 minuten een wee. Ik neem één hap van de snee brood en moet direct overgeven. Helaas ben ik niet snel genoeg bij het toilet dus ligt mijn maaginhoud op de grond. Eerst maak ik mij erg druk om deze situatie, maar dan denk ik aan wat Annie heeft gezegd bij de partnerles. Dit kan gebeuren en blijf bij jezelf. Ik doe dit en het lukt aardig. De zuster geeft aan dat dit een goed teken is. Vrouwen die braken bevallen meestal sneller.  

Tussen 8.30 en 9.00 uur komen de weeën steeds sneller. Ik probeer ze, zittend op het bed met mijn benen over de rand, op te vangen met de diepe buikademhaling. Dit lukt goed. Mijn man helpt me door mijn armen te ondersteunen en mee te ademen.  

Gedurende de tijd daarna blijven de weeën steeds sneller komen. Rond 9.30 uur heb ik ongeveer 3 tot 4 weeën in 5 minuten. Ik probeer de diepe buikademhaling met aanpassingen zoals de golfen vol te houden. Dit lukt echter niet. Ik voel mij steeds minder goed. Mijn man geeft aan dat ik blauw wordt en ik voel mijn lichaam tintelen. Ik weet door de cursus dat ik uit balans adem.  

Rond 10 uur komt de zuster bij ons zitten. Zij geeft aan dat ik een weeënstorm heb. Normaal gesproken zetten ze nu het infuus uit, maar bij mij staat het infuus niet aan dus er is niets wat ze kunnen doen. De zuster oefent met ons een nieuwe ademtechniek en geeft aan dat ik tijdig moet bellen als ik pijnbestrijding wil.  

Van te voren had ik goed nagedacht over pijnbestrijding en besloten dat ik dit niet wilde, maar ik merk dat mijn lichaam dit niet gaat volhouden. Om 11 uur vraag ik de arts hoeveel cm ontsluiting ik heb. Ik blijk pas 4 cm ontsluiting te hebben. Dat is maar 1 cm meer dan vanochtend. Ik denk snel na en besluit voor pijnbestrijding te gaan in de hoop dat ik niet zo uitgeput raak dat het een keizersnee moet worden.  

Om 11.45 uur krijg ik een spuit morfine. Dit helpt om tussen de weeën tot rust te komen. De pijn van de weeën blijft. Dit had de arts ook al gezegd. Ik heb nu 3 tot 4 weeën van 1 minuut in 5 minuten tijd. Sommige weeën komen zonder rustpauze achter elkaar door. In de minuten dat er geen wee is, val ik bijna in slaap. Dit komt door de morfine. De morfine helpt ook om de buitenwereld af te sluiten. Ik ben nu echt volledig op mijzelf gericht en hoor alleen wat mijn man en de arts tegen mij zeggen.  

Om 14.30 uur voelt de arts nogmaals. Ik blijk inmiddels 9 cm ontsluiting te hebben. De arts is hier zelf verbaasd over. De baby zit nog wel heel hoog. Ik weet niet wat dit inhoud maar ik ben blij dat de ontsluiting al zo ver is. De arts haalt een vrijwilligster die ons zal begeleiden om van 9 naar 10 cm te komen. Deze mevrouw helpt met verschillende houdingen en drukt tegen mijn rug tijdens de weeën om zo enige verlichting te geven. Ook laat ze mij op het bed liggen op mijn zij met een kussen tussen mijn benen. Precies zoals ik ook altijd deed op de cursus.  

De arts komt rond 15.00 uur aan mijn bed zitten en geeft aan dat ik al zachtjes mee kan drukken als ik het gevoel heb dat de baby naar beneden wil. Op dit moment denk ik alleen maar dat ik moet poepen en dat er straks ontlasting zal komen i.p.v. een baby. Ik druk toch maar zachtjes mee.  

Om 15.20 uur geeft de arts aan dat ze nog even wil voelen. Ik ga op mijn rug liggen. Als de arts haar handschoen aan heeft, doe ik mijn benen wijd. De arts is verrast om het hoofdje van de baby te zien. Ze roept snel de verpleegkundigen die assisteren bij de bevalling.  

Om 15.25 uur mag ik beginnen met persen. De weeën voelen nu anders en ik vind deze weeën beter te doen die dan ik de hele dag gehad heb. Dit komt denk ik door het idee dat er nu echt iets gaat gebeuren. Tijdens het persen maak ik gebruik van de techniek die ik geleerd heb. Eerst uitblazen en dan persen en in mijn hoofd tot 10 tellen. Ik blijk op één wee wel vier van deze rondes te kunnen doen. Na de 5de perswee geeft de arts aan dat de baby bij de volgende wee geboren zal worden en dat ik niet hoef te persen. Ik ben zelf verbaasd dat de baby er nu al is. Bij de volgende wee wordt onze baby geboren. Ik ben meteen verliefd. Het is een meisje en wij geven haar de naam D.  

Met D. is alles goed en de placenta komt al snel. Alles lijkt zo goed dat we direct naar huis kunnen. Helaas blijk ik niet te kunnen plassen dus uiteindelijk moeten we toch een nachtje in het ziekenhuis blijven. Gelukkig kan ik ’s nachts wel weer regelmatig plassen en mogen we de volgende ochtend naar huis.’

Anoniem 2017: ‘Dat hij eerder zou komen hadden we wel een beetje verwacht maar zoveel eerder hadden we uiteraard niet aan zien komen. Ik had net een volle week en 1 dag verlof achter de rug toen F. het wel genoeg vond in de buik.

Maandagavond had ik nog aangemoedigd bij een volleybalwedstrijd van mijn team en lag rond 00.30 in bed. Ik gok dat het rond 5 uur wakker werd van krampen, menstruatiepijn en heel opvallend moest 4 keer kort achter elkaar plassen en was de ontlasting dun. Ergens dacht ik, is mijn maag zich aan het klaar maken voor een bevalling? Maar omdat ik niet wist of het voorweeën of bandenpijn was, ging M. naar het werk en ben ik gaan wachten.

Rond 9.00 uur heb k de verloskundige en M. gebeld. Omdat ik al een tijdje wat vocht verlies had kwam de verloskundige langs, zij konden niet concluderen of het vocht wat ik verloor vruchtwater was of niet, dus moesten we naar het ziekenhuis. Aangezien M. nog onderweg was heeft de verloskundige mij naar OLVG Oost gebracht en daar onder microscoop zag ik mooie varens, dus vliezen gebroken. De vraag was alleen wanneer? Ik had geen idee.

Aangezien de weeën niet heftig genoeg waren moesten we weer naar huis.

Ondertussen werden de weeën pittiger en heb ik deze weg gepuft met de lange diepe buik ademing op de bank. Dit hielp enorm en daardoor goed te handelen. Af en toe gebruikte ik mijn mantra van adem in, adem uit en dacht ik aan de golvende zee. Ik heb nog een andere houding geprobeerd (op de knieën en armen op de bank), maar dat was totaal geen succes.

Om 14.15 kwam de verloskundige en verplaatste ik naar boven naar het bed (geen pretje om van houding te wisselen), wat bleek, ik had al 9 cm ontsluiting.

Om 15.00 was ik in het ziekenhuis. In de tussentijd heb ik de gehele tijd mijn ogen dicht gehouden en mij afgesloten van alles en iedereen, dit werkte voor mij heel ontspannen en down to earth. Om 16.00 begon ik met persen op de baarkruk. Zelf was ik heel hard aan het werk maar mijn persweeën waren niet heftig genoeg. Tevens vond ik het erg lastig om te voelen waarnaar toe ik moest persen.

Omdat F. zijn hartslag wat achteruit ging verplaatste ik naar het bed en kreeg ik weeënopwekkers toegediend. In de tussentijd ben ik door gegaan met persen en om 17.41 is F. geboren.

Ik heb tijdens mijn bevalling echt veel gehad aan de diepe buikademhaling, de tong tegen je gehemelte en het niet proberen te persen met je gezicht (toch iets makkelijker gezegd dan gedaan).

Dank Annie voor de lessen en het veelvuldig oefenen van de diepe buikademhaling maar ook het in een trance blijven tijdens het vervoer naar het ziekenhuis. De bevalling is uiteraard geen pretje maar ik het op zich als heel prima ervaren. Liefs.’

Toen kwam de verloskundige om te voelen hoeveel ontsluiting ik had en ik bleek op 4cm te zitten (om 20u) en ze zei dat het nog wel 6-9u kon duren tot ik volledige ontsluiting zou hebben. Nou met dát vooruitzicht wilde ik een ruggenprik, dat ging ik niet volhouden; zoveel uur nog en dat de weeën nog veel heftiger zouden worden. 

De ruggenprik zat om 21.30 en ze vroegen hoe ik me voelde. Ik gaf aan dat ik de weeën niet meer voelde maar wel een giga druk in m’n bekkenbodem, maar ze zeiden dat dat normaal was met een ruggenprik. Ze zagen ook nog steeds niet echt weeën activiteit op het ctg, maar wel dat mijn zoontjes hartslag begon te dippen elke keer dat ik aangaf druk te voelen (dus bij elke wee, die het ctg niet registreerde). Het kostte me veel energie om die druk te negeren en ik begon te trillen en mijn bloeddruk enorm te dalen (..). Toen besloten ze een schedelelektrode te plaatsen op zijn hoofd om zijn hartje beter te kunnen monitoren. Toen de verloskundige voelde zei ze: ‘Jeetje heb je geen persdrang?!’ Dus ik zei: ‘Dat zeg ik toch steeds, dat ik zo’n druk voel?’ Dus om 22.10 mocht ik ineens meepersen, want ik bleek allang volledige ontsluiting te hebben. Mijn persdrang was zo groot dat ik op de ruggenprik mocht persen (aanrader!) en de trillerigheid was direct over. Tijdens het persen was ik echt alles vergeten, behalve dat ik niet mijn gezicht moest verkrampen, dat is het enige dat ik de hele tijd gedacht heb ‘niet je gezicht verkrampen, hou je gezicht ontspannen’.. en toen stond opeens het hoofdje. Uiteraard precies op het einde van de perswee en ik zweer dat die volgende perswee 3 jaar op zich liet wachten. Ik heb gehijgd als een hondje in doodsnood, haha. Maar de volgende perswee was hij er ineens uit en legde mijn man hem op mijn borst en met nog 1x persen kwam zo de placenta erachteraan. Na een halfuurtje was het allemaal voorbij en om 22.41 lag hij opeens op m’n borst. 

Omdat ik was voorbereid op nog 6-9u weeën voor ik überhaupt mocht gaan persen, was ik helemaal de weg kwijt. Mijn lichaam was al bevallen maar mijn hoofd dacht ‘wat doet die baby eigenlijk hier?’. Pas toen we hem probeerden aan te leggen begon ik een beetje te beseffen wat er was gebeurd. Maar ik was niet de enige die overdonderd was door de snelle bevalling. De verloskundige, verpleegkundige en gynaecoloog hebben me allemaal al gewaarschuwd dat als ik bij een eventuele tweede kan afwachten tot de bevalling vanzelf op gang komt, dat er dan no way is dat ik het ziekenhuis ga halen. 6cm in 1.5 uur zien ze zelfs bij een volgende bevalling niet vaak, verzekerden ze me. Achteraf heb ik dus mijn hele ontsluiting toch zelf opgevangen, zonder ruggenprik, en is het bijna zonde dat hij is gezet, maar ach, het persen ging heel relaxt en dat was ook wel fijn met een fors kereltje van 54 cm en 3840 gram. (..), dus de gynaecoloog vond me een uitstekend voorbeeld van ‘hoe het idealiter gaat’. 

Helaas moesten we worden opgenomen door mijn lage bloeddruk en mijn zoontjes macrosomie (hij zat boven de P90 qua gewicht). Zijn bloedglucose was aan het dalen en hij kreeg hem niet zelf omhoog. Dat was een van de dingen die ik oorspronkelijk had willen voorkomen met eerder inleiden, maar met 38 weken was hij dus toch al te groot daarvoor helaas. Uiteindelijk is hij bijgevoed met een spuitje en een vinger en moest ik gaan kolven om hem te helpen mijn productie op gang te brengen (borstvoeding op gang brengen kost veel energie en hij had niet zoveel glucose over dat hij zich daarmee mocht uitputten). Meestal beginnen kindjes aan hun eigen vetafbraak voor hun energievoorziening vanaf 2-3 uur na de geboorte, maar mijn zoontje heeft er 18 uur over gedaan met behulp van de bijvoeding en uiteindelijk ook een sonde en een maagspoeling vanwege misselijkheid (hij spuugde alle voeding die erin ging weer uit). Maar na 2 nachtjes mochten we gelukkig naar huis omdat zijn suikers mooi stegen en de borstvoeding op gang aan het komen was. Thuis hebben we afgebouwd van de bijvoeding (eerst kunstvoeding vervangen door afgekolfde moedermelk en toen bijvoeding helemaal afgebouwd) en inmiddels komt hij goed aan terwijl ik voed op verzoek, dus dat is heel fijn. De kinderarts zegt dat hij er niks aan zal overhouden dat de start wat lastig was en dat hij er gezond uitziet (want wij waren natuurlijk heel bezorgd, je kleine zo onder de slangetjes en allemaal prikken en artsen om hem heen en zo gaat je niet  in de koude kleren zitten. Ik zie de meest vreselijke dingen maar een sonde bij mijn zoontje (hij gaf geen kik) en ik stond te snikken, haha). 

Mijn man is gedurende die hele periode echt super geweest. Hij heeft me super geholpen met de weeën opvangen, de bijvoedingen op zich genomen (borstvoeden én kolven was al zwaar genoeg) en me nog eens verteld hoe het allemaal ging tijdens de bevalling (heel fijn, want ik was zo in mezelf gekeerd dat ik het echt niet meer wist. Hij heeft zelfs gezorgd dat het gefilmd is, maar dat bewaar ik nog even voor later) en dat is echt een aanrader, want je moet het wel even verwerken allemaal.

Grappig genoeg had ik het meest aan de yoga op het moment dat we met mijn zoontje in het ziekenhuis lagen. En dan vooral dat je eens zei: ‘en ook als hij niet gezond is komt het goed’. Nou was mijn zoontje maar heel even ziek en zag het er niet naar uit dat het serieuze consequenties zou hebben, maar toch hielp dat me. Ook al waren we niet thuis met een gezonde baby aan m’n borst, toch waren het bijzondere en feestelijke dagen en was het geen seconde minder leuk ondanks alle ingrepen. En ’s nachts legde ik hem op m’n borst en deed ik de lange diepe buikademhaling en dan vielen we samen zo in slaap. Dan voelde ik zijn lijfje helemaal ontspannen (en ik zelf ook trouwens). 

Dus ook na de bevalling kun je nog wat aan de oefeningen hebben! Heel erg bedankt voor alles en nog veel succes voor de groep, het is echt waar dat iedere cel in je lichaam weet hoe je moet bevallen, gek genoeg. Ik kon niet denken, alleen maar doen. Was eigenlijk zelfs vergeten dat we een baby op de wereld aan het zetten waren op een gegeven moment, dat kwam pas weer toen hij eruit was: oh ja, een baby! 

We komen binnenkort graag de proefles babymassage een keertje doen!

Bedankt voor alles en veel liefs.’

 ‘Hai Annie, Inmiddels is E. al weer bijna een week oud. We hebben deze week vooral veel rust genomen. De bevalling was erg zwaar.

Woensdag de19e had ik de hele dag al krampen maar gebeurde er weinig. ‘S nachts en in de ochtend had ik een aantal weeën maar deze zetten niet door. Donderdag op vrijdag nacht begonnen de weeën weer en in de ochtend 1 cm ontsluiting. De hele dag kwamen er wel weeën. Soms een uur om de 10 minuten. Dan weer om de 5 minuten en dat ging de hele dag zo door.
Om 21.00 had ik 3 cm ontsluiting. Om 00.00 nog steeds 3 cm. De verloskundige besloot toen de vliezen door te prikken en daaruit bleek dat ze in het vruchtwater had gepoept. Dus alle spullen gepakt en richting het AMC. In de auto kreeg ik 3 x een wee maar kon alles goed wegpuffen. Ik heb steeds de techniek inademen en dan kort kort lang uitpuffen gebruikt.

Rond 03.00 kon ik de pijn niet meer opvangen en heb ik een morfine prik gekregen. Dit zorgde ervoor dat ik tussen de weeën in slaap viel. Daarnaast kreeg ik een infuus met weeën opwekkers. De ontsluiting kwam niet op gang.   Na 5 uur weeën was er pas 2 cm ontsluiting bij gekomen. Rond half 9 in de ochtend in kreeg ik mijn 2e morfine prik.

Rond 12 uur zat ik op 8 cm. De weeën die toen volgde waren ontzettend heftig en de morfine was inmiddels uitgewerkt maar ik mocht geen nieuwe meer omdat ze vermoedde dat de baby binnen 4 uur geboren zou worden. Ik lag op mijn zij en elke wee heb ik weggepuft. Mijn moeder was er ook bij en zij pufte met mij mee terwijl ik in haar ogen keek. Mijn focuspunt lag op haar. A. kon inmiddels na uren van weeën precies aan mijn ademhaling horen hoe heftig een wee was, wanneer het hoogtepunt was en wanneer hij weg trok. Daarin begeleidde hij mij door het aantal puffen af te tellen. Mijn moeder vroeg nog op welk scherm hij de wee kon zien hahaha.

Om 14.00 eindelijk de 10 cm ontsluiting en mocht ik persen.
Toen vervolgens ze er half met haar hoofd uit was en er nog 1 pers nodig was stopten alle weeën. Alles deed pijn en brandde enorm maar ik mocht niet persen. Dus heb ik mij op 1 punt op het plafond gefocust en ben gaan puffen. Het infuus werd 2 x opgevoerd naar het maximale en mijn buik gemasseerd. Het heeft nog ruim 10 minuten geduurd voor de volgende wee. Toen die eenmaal kwam was 1 pers genoeg en werd ze geboren. Het is een flinke baby van 4120 gram. Het is een wonder dat ik niet compleet ben uitgescheurd. Dit kwam waarschijnlijk omdat ze zo lang vastzat dat alles kon oprekken. Uiteindelijk maar 3 hechtingen nodig (wel op 3 hele pijnlijke plaatsen helaas).

Iedereen was onder de indruk van mijn kalmte en rust. Het leek eruit te zien alsof het me allemaal maar makkelijk afging. Terwijl ik echt verging van de pijn tijdens elke wee. Dit kwam door concentratie en het puffen.

Daarnaast was ik zo uitgeput dat ik tijdens weeën wegviel en wartaal uitsloeg. Mijn lichaam maakte zelf endorfine aan.

Vervolgens mochten we blijven slapen in het AMC op onze eigen kamer en konden we de volgende dag rustig naar huis.

Helaas nog enkele ongemakken overgehouden aan de bevalling zoals de hechtingen, aambeien en een blaasontsteking. Elke dag gaat het weer een stukje beter.

E. is een heerlijk kind. Ontzettend rustig, eet en slaapt goed. We hoeven er ’s nachts maar 1 x uit om eten geven. Hoe luxe is dat!

A. vond de partnerles ontzettend leuk. Hij had er vooraf een hard hoofd in maar was erna heel enthousiast.  Vooral dat het ook echt gericht was op de praktijk voor de man en wat hij kan verwachten en eraan kan doen. Dit zie je niet bij andere informatie avonden. Hij raadt het elke aankomende vader aan!
Daarnaast lachen we nog steeds om de hijgende hond. ?

Bedankt voor alles, ook namens A. Groetjes F.

Annie: ‘.. wat een goed verhaal. En je had je moeder en je man bij je. Geweldig. Wat een team.’

‘Niet alleen mijn moeder was erbij, maar ook mijn vader. Alleen die hield zich op de achtergrond. Volgens de verloskundige was het zeer uniek dat een opa bij de bevalling aanwezig was.
Ze had dat nog maar 1x eerder meegemaakt.
Ik kijk echt met een goed gevoel terug naar de bevalling ondanks de heftigheid.’

‘Hi Annie en andere dames, bedankt voor jullie kaartje!

Ons zoontje is morgen alweer 3 weken en we zijn super blij, trots en gelukkig met de kleine man. En wat gaan de weken snel. Het is ontzettend leuk en gezellig z’n kleine erbij.

Van de andere dames vond ik het ook erg interessant hun verhaal te horen, vandaar ook mijn ervaring en beleving hier beschreven.

 (..) …zo was de uitgerekende datum voorbij. Uiteindelijk begonnen de weeën in de nacht van 2-3 Mei, om 2.00 uur. Dit was hevig, maar rondlopend door de woonkamer en met complete concentratie op de ademhaling: ‘bolle buik…en adem uit’-‘bolle buik…en adem uit’, was dit nog vol te houden.

Mijn vriend liet ik maar slapen, zou tenslotte nog lang kunnen duren. Ik noteerde zelf wel even de tijd tussen de weeën. Alleen begreep ik het niet zo goed, want er zaten steeds maar 3-4 minuten tussen, maar na een half uur de verloskundige bellen leek mij wel heel snel. Toch mijn vriend maar even wakker gemaakt, die eerst maar even wilde douchen. Maar na 10 minuten commandeerde hem toch echt op te schieten en te bellen. Die arme mannen toch ;).

De verloskunde kwam om 3.00 uur en constateerde 5 cm ontsluiting. Ik was erg opgelucht, want we konden naar het ziekenhuis en de ervaring van de hevigheid van het afgelopen uur is niet voor niets geweest. Het werd OLVG west. Hier werd het bad klaar gemaakt. Het warme bad hielp weer iets tegen de weeën. Maar de weeën werden steeds heviger en het lukte mij niet meer om weg te ademen met de lange diepe buik ademing. Wel de concentratie op ademhaling hielp nog enigszins. Tussen de weeën door wilde ik alleen maar slapen. Mijn vriend hielp enorm door te helpen met de juiste posities, dat was erg fijn. De snelheid van de ontsluiting nam wel iets af, maar gingen nog goed door. Rond 7 uur kon ik beginnen met de weeën weg te persen. Hiervan had ik alleen het idee dat ik niet snapte hoe dit moest. En als de concentratie hierdoor weg ging, werden de weeën ondragelijk. Daarnaast werd ik ook een beetje boos dat ik hierom een waardevolle zeer pijnlijke wee had verspild. De verloskundige zei dan: je doet het goed en dat gaf mij weer de zekerheid terug.

Het bad was heerlijk warm, ik wilde er niet meer uit. In bad kreeg ik een baarkruk en kreeg volledige persweeën na een uur. Een verademing was dat, maar het duurde ook even voordat de kleine er echt was. We wisten nog niet of het een jongetje of meisje zou worden. Een kerngezonde jongen werd om 8.43 uur geboren: (..) Wat een opluchting en alles voelde gelijk goed en pijnloos.

Maar het was nog niet klaar, want de placenta was er nog niet uit en na paar keer persen, liet deze niet los. Er gebeurde van alles: spuiten en katheter. Nog meer gedoe aan m’n lijf trok ik heel slecht. Op deze momenten heb ik volledig geconcentreerd op de lange diepe buik ademing, dit gaf mij zoveel rust en leerde mij dat deze ademhaling voor alles ingezet kan worden. Net voordat het besluit werd genomen mij onder narcose te brengen, liet de placenta los. Wat een opluchting, alles zat erop en ik kon alleen nog maar genieten van de kleine vent. Om 13.00 uur reden we weer naar huis met z’n drieën, zo fijn en zo opgelucht dat alles goed was gegaan.

Annie, ik wil je nog een laatste keer bedanken voor de lessen. De focus op de ademhaling heeft mij enorm geholpen om te concentreren, maar ook voor enige afleiding van de pijn door steeds te herhalen ‘bolle buik….en adem uit’.

Ook andere voorbeelden hielpen. Zo ook: lelijk gezicht, tong tegen gehemelte. En blijven focussen op weeën in de auto, niet bemoeien met verkeer.

Bedankt hiervoor en wie weet mocht het weer zover zijn, kom ik graag de lessen weer bij je volgen. Groetjes, K.’

 ‘Hoi Annie, Hier dan eindelijk een bericht van mij!

Het heeft lang op zich laten wachten omdat onze man, F. 5 dagen later kwam dan de uitgerekende datum! (..) Maar ondertussen is onze kleine man er dus, en wij zijn onwijs gelukkig met hem, hij is heel erg zoet en lief. En als moeder hoe cliché ook, vind ik het de knapste baby ooit! haha

Het is ondertussen een week geleden dat hij geboren is. Op vrijdag 4 . maakten wij kennis met hem om half negen in de ochtend. 

Ik zal hier in het kort beschrijven hoe de bevalling verlopen is en hoe ik enorm gebruik gemaakt heb van jou tips en adviezen die we met yoga meekregen. Daar wil ik je allereerst enorm voor bedanken. Mijn bevalling verliep mede daardoor erg soepel en snel….

Oké hier komt die dan..

Op donderdag 3 . had ik vroeg in de ochtend (rond 4 uur) kramp in mijn buik, omdat ik in verwachting was van ons eerste kindje wist ik helemaal niet wat ik moest verwachten, hoe voelen weeën nou eigenlijk? Die krampen waren aanwezig en moest ik echt wel een beetje weg zuchten, en kwamen ook om de 20 minuten, maar niet met enige regelmaat’. Ik heb dat in bed alleen aangekeken, en rond 7 uur moest ik naar de wc, waar ik opmerkte dat er b. in mijn broek zat. Ik heb toen J. wakker gemaakt en ik zei dat het mogelijk begonnen was. Hup hij zat rechtop in bed, licht aan, werk bellen dat hij niet kwam vandaag en opstaan… lekker opgeruimd in huis, ondertussen de kramp in mijn buik de baas worden door de lange diepe buikademhaling aan te nemen.. en broodje eten. ik was nog best comfortabel!! Lekker onder de douche gaan staan, en daarna toch maar weer even naar bed, kijken wat de weeën doen, en een beetje bijhouden om de hoeveel tijd ze kwamen.

Ik had die dag ook een afspraak bij de verloskundige staan om 11.30 uur. Ik ben haar gaan bellen tegen 10 uur. Dat ik niet wilde komen, dat ik kramp had, en bloedverlies. Zij wilde weten om de hoeveel tijd er kramp was, en ze zei heel duidelijk: je wilt je huisje dus niet meer uit? Nee dat was het!! ik wilde idd mijn huis niet meer uit!

Zij gaf aan dat ze mij wel wilde zien, dat ze de afspraak van 11.30 zou verzetten naar 14.30 uur in de middag, en dat als het doorzet ik dan telefonisch contact met haar zou hebben, en anders zou ik haar om die tijd op de praktijk zien. Ik ging ondertussen op bed liggen, en toen zakte de weeën helemaal af….weg foetsie! wat een ellende!!

Ik mijn moeder bellen, die zei, hup je moet blijven lopen!! Zo moe als ik was, maar uit bed, in huis wandelen, om 14.15 in de auto met J. naar de verloskundige, daar nog wel lichte weeën, maar niks geks. Voorstel om te strippen, maar we lieten het maar op zijn beloop. Zondag zou ze dan thuis komen om te strippen daar ik dan 41 weken zou zijn. 

Wij weer naar huis, ondertussen nog boodschappen gedaan in de Jumbo, lekker eten gekookt en rustig aan gedaan verder die dag. Balen!! Ik dacht nu komt het… maar nee helaas.. een schijnbeweging!

In de loop van de avond nam de kramp toch weer wat toe. Gewoon naar bed gegaan, en tegen 23 uur… ja toen kreeg ik echt weeën… dit is het dus, dit is het gevoel wat je moet hebben.. wist ik veel. Vanmorgen was het blijkbaar een vorm van voorweeën, die bij de verste verte niet op het gevoel leek wat in de avond terug kwam. 

Om 00.30 besloten wij de verloskundige te bellen. J. ging bellen, maar de verloskundige gaf telefonisch aan dat ik nog beter mijn best moest doen, omdat de weeën niet met regelmaat om de 5 min kwamen een minuut lang, dus ze zei download de doula- app maar en ga lekker douchen.

Ik kon de weeën redelijk goed weg zuchten, maar ze waren wel echt onaangenaam. ik ging douchen en nam houdingen aan die ik geleerd had met yoga: tegen de muur, met mijn bips schudden, op zoek naar mijn mantra, ik had maar steeds zijn naam (2 lettergrepen in mijn hoofd) en koekie! zo noemde wij hem in de buik. 

Om 3 uur was ik het zat, ik had nog steeds weeën en die voelden steeds krachtiger en kwamen ook wel vaker maar niet om de afgesproken tijd wanneer je de verloskundige moet bellen. Ik maakte goed gebruik van de muur. (..).

Ik zei dat ik zelf de verloskundige ging bellen en ik zei alleen maar tegen haar: Ik wil dat je komt. Dat was blijkbaar genoeg, ze zei dat ze er aan zou komen, 30 minuten zou dat duren. Prima, als ze maar kwam. Ik was niet heel ontspannen, had echt weeën, die ik lopend, leunend wel op kon vangen, maar het was ook echt wel pijnlijk.

Tegen 4 uur was de verloskundige in huis. Ik had haar nog niet eerder ontmoet, maar ze was heel zacht, kalm en lief, het maakte trouwens niet uit, hoe ze was, als ik maar geholpen werd, en zou gaan bevallen!

Toen ze mij zag zei ze, Ik zie het al, je zit in je baring!! ZO dat vond ik even fijn!! Ik wist echt niet wat ik moest verwachten en ik had zelfs nog in mijn achterhoofd dat ze alleen maar kwam kijken en dan weer weg ging.. Ze vroeg wat ik wilde, of we gingen kijken hoever ik was, ja dat wilde in heel graag!!

Hup op bed en ik had al 4 cm ontsluiting. Ik was helemaal opgelucht en verrast dat ik toch al een stukje onderweg was. 

Direct zei de verloskundige: weet je wat wij gaan doen, wij gaan naar het ziekenhuis en dan ga je lekker in bad! Lijkt je dat wat?

Dat leek mij een top idee! Heel Amsterdam werd gebeld en we mochten uiteindelijk naar het OLVG oost. Daar werd een bad voor mij klaar gemaakt!

Ze zei dat de rit niet comfortabel was en dat het ongeveer 5 weeën duurde. Daar had zij precies gelijk in, het fijne is dat je een beetje weet waar je aan toe bent. Ik was nog veel te alert..

Om 5 uur waren wij in het OLVG. Ik mocht in bad en afgesproken dat er om 7 uur gekeken zou worden hoever ik was. De verloskundige ging ondertussen even op bed liggen en ik lag als een Nemo (volgens J.) in bad, te chillen, wat heerlijk, dat water, geen zwaartekracht, ik kon de weeën goed opvangen, was heel relaxed en raakte in een soort van trance.. dat moest ook van de verloskundige, omdat ik dus te alert was en dat moest ik loslaten!

Om 6.50 kreeg ik een soort van andere wee. Ik kreeg een golf van druk over mijn lichaam alsof ik al het gevoel had dat ik mee moest helpen / persen. J. werd daar wat onrustig van en die zei, wij gaan haar bellen hoor… ik zie nee, ze komt over tien minuten, dat is prima. 7 uur kwam ze en vroeg ze of er veranderingen waren. J. gaf aan wat er dus tien minuten daarvoor anders was. Ik stapte uit bad op bed en ik had dus volledige ontsluiting!!! Het gevoel wat ik had klopte dus!!

De verloskundige ging mijn vliezen breken, daardoor zouden de weeën nog iets krachtiger worden en wat frequenter, omdat er nog steeds niet enige regelmaat in zat…

Ik weer terug in bad, en inderdaad, holymoly! Er kwam een soort van oerkracht tevoorschijn, ik kon het niet meer inhouden en ze legde uit dat het hoofd nog heel hoog stond en als ik nu al mee wilde persen dat het best heel veel energie kost om de baby het hele baringskanaal door te persen. maar als ik wilde dat ik zeker mee mag persen En dat deed ik ook, ik kon het echt niet tegenhouden, en dat hoefde ook niet. Het was nu dus 8 uur… en het tijdperk persen was begonnen! Ik zag ook steeds het glijbaantje voor mij.. dat de baby zo lang het staartbeen gleed.. het enige is dan wel.. die enorme druk op mijn anus was echt onaangenaam. Maar mochten de dames die nog moeten bevallen er iets aan hebben.. dan gaat dat echt weg zodra je baby dat bochtje heeft genomen. Dus als ik ze daarin gerust kan stellen.. bij deze! Ik was ondertussen geen lief nemo visje meer, maar een orka die door het bad golfde..

Ik kon echter het laatste stukje mijn draai niet meer vinden in bad. Ik was niet meer comfortabel en wilde op bed. 

Ik was volledig in trance en luisterde goed naar wat de verloskundige zei. Ik geloofde het niet toen ze zei dat het hoofdje al zichtbaar was. Ik mocht voelen met mijn handen en ze pakte een spiegel. Het gevoel was echter natuurlijk pijnlijk, maar ook geruststellend, dat ik er dus bijna was!! Ik heb geloof ik ook nog een keer gezegd, dat ik dit niet wil, en liever naar huis ga. Er is dus echt nog gelachen… een hele ontspannen sfeer!

Het verliep heel voorspoedig, ik kreeg als laatste nog mee, dat ik naar haar moest luisteren, en dat het hoofd nu bijna geboren is en dat ik straks moet hijgen als een hondje.. nou… ik had hele goeie persweeën, hoofd werd geboren, zuchten heb ik niet hoeven doen, want onze zoon heb ik er als het ware uit getorpedeerd.. die lag er in een keer uit!!. Om 8.31 is F. geboren. Wat een oerkracht. Wat een intens geluk als hij op je buik ligt!!. Wat een emotie!! Wat een opluchting en wat een liefde!!

De placenta werd 4 minuten daarna geboren. En daarna heb ik helaas een fluxus gehad. Ik heb daar niet veel van meegekregen, maar het komt hier op neer: ik heb meer dan 1130 ml bloed verloren, de verloskundige zei dat ze hulp nodig had, de noodbel ging uit, binnen no time stonden er 14 man in de kamer, kreeg ik een katheter, 2 infusen, vocht via het infuus, medicatie om de bloeding te stelpen en een prik in mijn been. Drie mensen die keihard op mijn buik aan het drukken waren, uitleg over wat er aan de hand was. J. die niet goed wist wat er gebeurde, die heeft mijn familie gewaarschuwd en ik zou klaar gemaakt worden voor OK. Maar gelukkig herpakte mijn lichaam zichzelf. Ik heb het allemaal over mij heen laten komen. F. lag al die tijd op mijn borst en het enige is dat ik zei dat ze voorzichtig met mij moesten zijn.. Dat is gevoelig ben, dat ik al zoveel pijn had gehad en nu wel een beetje rust wilde.. Ik heb op een gegeven moment ook gevraagd wat er was, welke medicatie ik kreeg en aangegeven dat ik ook in het ziekenhuis werk. Ik kwam weer uit mijn roes, en werd weer helder en wilde misschien ook weer een beetje de controle over mijn lichaam terug. Dat was prima!

Het is allemaal goed gegaan!! Ik herstelde zelf, geen OK, geen bloedtransfusie. J. bleef al die tijd zo kalm!! F. lag heerlijk op mijn buik/borst.. en ik was ook echt meer dan prima. 

Mijn familie was snel aanwezig, maar ook gerustgesteld, dat ik het goed maakte. Die middag nadat ik gedoucht, gegeten, geplast en gemobiliseerd had mocht ik tegen 16 uur naar huis. Mijn bloedwaarde was dusdanig goed, dat ik geen transfusie of iets dergelijks hoefde.

En nu… zijn wij alweer een week verder. En jeetje,, wat is je leven anders, maar wat zijn wij gezegend met een prachtige zoon, een heel lief en zoet kindje. Hij is wijs, en kijkt goed om zich heen, De borstvoeding gaat heel goed, ik voel me ook goed, kraamzorg is sinds gisteren weg en het is ook fijn dat wij nu met zij drieën kunnen zijn.  

Wat ik ook nog even wil benoemen is, dat ik in de afgelopen week, zodra F. wat onrustig was, het liedje van de kaart heb gezongen…. ik wens jou en heel je familie… en dat ik regelmatig ong namo guru dev namo opzeg. ik heb dan echt het idee dat hij iets herkent, hij wordt er in ieder geval rustiger van en kijkt me soms met grote ogen aan.

Ik wil je bedanken voor de begeleiding tijdens mijn zwangerschap. Ik vond yoga heel goed bij mij passen en ik heb er echt wat aan gehad. Ik denk dat ik daarom ook zo ontspannen was. Ik ga genieten van een lange periode thuis! En van onze lieve zoon en mijn man.. want die heeft toch ook wel veel meegemaakt de laatste week…. 

Ik kom nog graag een keer voor de babymassage en wie weet pak ik yoga in een later stadium ook wel op voor als ik weer lichamelijk iets hersteld ben. 

Dank je wel Annie! Ook jij bent een van de personen die onderdeel is van mijn zwangere bestaan en kwetsbare momenten mee maakt van zwangere vrouwen. En ik vind het fijn dat ik op dingen zo goed kan terugkijken!

Groetjes en liefs M., J. en F.

Als bijlage ook een foto van onze kleine lieve schat!’

Dag Annie,

Op 15 aug met 39 weken en 5 dagen is I(..) geboren! Hij doet het ontzettend goed. I(..)  is thuis geboren en alles ging anders dan ik had verwacht :).

Zo liep ik vanaf 37 weken al te wachten, want hij zou toch wel, net als zijn zus, veel eerder komen. Niet dus, meneer is lekker blijven zitten en wat ben ik daar nu blij mee. Want hij was er klaar voor, hij drinkt goed en was mooi op gewicht (3970 gram).

Om 5:00 ‘s-ochtends werd onze dochter wakker en terwijl ik naar toe liep verloor ik de slijmprop (net als bij vorige bevalling). Direct ging het rommelen in mijn buik. Oh ja, dat was het! Het was begonnen! Opa en oma gebeld en nog even samen tekenfilms gekeken, alles rustig. C(..) om 6:45 de deur uit en ik naar boven, want nu begonnen de weeën toch wel. Nou dat heb ik geweten, het eerste half uur was rustig, maar Vanaf 7:15 begon een weeënstorm die niet meer ophield. Ik wist werkelijk niet waar ik het zoeken moest. Geen enkele houding was fijn. In mijn hoofd wist ik de rust wel te behouden, net als mijn ademhaling die ik onder controle had.

Wat me hielp? Ik dacht aan dat onderzoek waar je over verteld had. Als je denkt aan mensen van wie je houdt/lief vindt, is de pijn minder. Vanaf die gedachte werd mijn mantra bij elke wee ‘C(..)’ en zag ik mijn dochter lachend voor me.

De verloskundige inmiddels voor de tweede keer gebeld, dit ging niet lang meer duren. Zij arriveerde om 8:30. Ik had medische indicatie vanwege niet loslaten van placenta bij eerste bevalling, maar alle verloskamers in Amsterdam waren vol. Enkel nog een plek in west. NO way! Ik voelde dat ik echt niet meer een half uur in de auto kon zitten.

In razend tempo werd thuis alles klaar gemaakt, de ambulance stond voor de deur (voor het geval de placenta weer niet los kwam).

Al snel kreeg ik persdrang.  En toen in vier persweeën, terwijl J(..) hem heeft aangenomen is I(..) geboren. De placenta kwam er vrijwel direct achteraan. De ambulance was niet nodig.

Twee uur later was het bed verschoond en lagen we daar ineens met onze zoon.

Thuis.

C(..) voegde zich al snel bij ons. En dan is binnen twee uur alles anders, of precies zoals het moet zijn, het is maar hoe je het bekijkt ;).

Het was beestachtig en heftig. Ik kan niet anders zeggen. Maar ook beestachtig en heftig in positieve zin. Het is bijzonder zo’n kracht te mogen ervaren (en aanvaarden) van je eigen lichaam.

Lieve Annie, dank voor de fijne lessen (kaartje zit in de brievenbus) Lieve zwangere dames, zet hem op! Hij/zij komt eruit, dat is zeker en dan is daar zo’n prachtig mensje!

Liefs, ‘

Hallo Annie,

Hierbij het blijde nieuws dat vorige week woensdagochtend onze mooie dochter L. is geboren! Een dochter dus; we zijn nu echt een vrouwenhuis ?

De bevalling ging ontzettend snel en ik moest de eerste 2 dagen echt even landen, het voelde nog een beetje onwerkelijk dat ze er ineens was! Woensdagochtend werd ik rond een uur of 5 wakker en had ik wat last van buikkramp. Aangezien ik inmiddels 39 weken en 6 dagen zwanger was, kon het natuurlijk een aankondiging zijn van de bevalling. Ik besloot even uit bed te gaan en af te wachten of er nog een kramp kwam zodat ik kon checken hoeveel tijd er tussen zat. Na 20 minuten diende de volgende zich aan. Een ruim uur later en 4 krampen verder heb ik mijn man toch maar wakker gemaakt. De eerste bevalling ging best snel en ik wilde zeker weten dat onze oudste dochter dan opgehaald zou zijn zodat als ik thuis kon blijven om te bevallen, dat zij dan niet meer thuis zou zijn.

Om 7 uur ’s ochtends kwamen de weeën al ongeveer elke 7 minuten, dus we hebben de verloskundige gebeld. Zij wist dat het snel kon gaan en gaf aan er direct aan te komen. Een half uurtje later was de vk er. Ondertussen kon ik de ontsluitingsweeën goed opvangen door me te concentreren op de lange diepe buikademhaling. Voor mij was het heel prettig om rondjes te blijven lopen in de woonkamer; ik heb wat meters gemaakt denk ik ? Ik voelde me eigenlijk heel rustig.

Rond 8 uur heeft ze gecheckt hoe ver ik al was en toen bleek ik al 8 cm ontsluiting te hebben! Alles ging verder goed met de baby, dus het was geen probleem om thuis te blijven. De kraamzorg werd gebeld voor assistentie en de vk belde haar collega die vanaf half 9 de dienst zou overnemen zodat deze vk direct naar ons toe zou komen. Ondertussen werden mijn weeën heftiger en kon ik niet meer zo heel goed blijven lopen. De vk gaf aan dat de persweeën waarschijnlijk niet lang meer op zich zouden laten wachten. Rond kwart voor 9 begonnen inderdaad de persweeën. Ik herinnerde het me toen meteen weer van mijn vorige bevalling. Ik vond het erg lastig om me eraan over te geven en bleef een beetje in mijn hoofd hangen in plaats van dat ik alle gedachten los liet. Daardoor duurde het even voordat ik echt klaar was om mee te persen. Ik moest me goed concentreren en doen wat ik tijdens de yoga vaak geoefend heb. Doordat er veel tijd tussen de persweeën zat, vond ik dit wel pittig. Uiteindelijk voelde het alsof dit laatste deel erg lang duurde, maar om 09:24 uur was L(..) er al, helemaal gezond! Het was dus nog geen drie kwartier!

Het ging zo snel dat de kraamzorg dus ook niet op tijd was om te assisteren bij de bevalling, gelukkig waren beide verloskundigen gebleven. De kraamzorg kwam uiteindelijk 10 minuten later binnen…

Al met al kan ik wel zeggen dat ik weer heel veel gehad heb aan de yoga-lessen. Het is zo belangrijk om je goed te concentreren op je ademhaling en te leren hoe je uit je hoofd blijft en de focus legt op dat deel van je lichaam waar het nodig is. Het heeft mij echt enorm geholpen in ieder geval! Annie, ik wil je dan ook erg bedanken voor alle fijne lessen. En het liedje wat we zingen voor de baby’s aan het eind, zing ik nu voor L(..) ?

Groetjes, 

(p.s.; het geboortekaartje is nog onderweg!)

 ‘Ahh en wat me er heeft doorgebracht is toch vooral het focussen op de ademhaling en zo het vertrouwen in mijn lichaam en baby te houden. Ondanks dat het op het laatste moment een medische bevalling werd (hij had in het vruchtwater gepoept), heb ik mij geen enkel moment angstig gevoeld of de controle verloren waardoor ik hem er op eigen kracht heb weten uit te persen. Ondanks, of waarschijnlijk dankzij, de gynaecoloog die al meteen klaar stond om de schaar er in te zetten :)’